Çok kızıyorum sana benden bihaber olduğun için
Sırf bu yüzden bensiz yaşayıp bensiz öleceksin
Oysa ben seni düşündükçe psikopatlığın şifresini çözüyorum
Seni herkesten kıskanıp saklıyorum
İçimden seviyorum kimse duyup anlamasın diye
Adını bile telaffuz etmiyorum kim olduğun anlaşılmasın diye
Sen benim en derinim en mahremimim
Seni düşündükçe kana bulanıyor hayallerim
Kiminin gözünü çiziyorum neşterle sana kötü baktığı için
Kiminin dilini kesiyorum sözleriyle canını sıktığı için
Kim üzmüşse seni ölmeyi hak etmiştir
Ve ben öldürüyorum onları tek tek
Öyle ki kan fışkırıyor hayallerimden
Ve sağnak sağnak yağıyor yeryüzüne
Bense bu yağmur altında sırılsıklam oluyorum
Üzerim kanla ama içim huzurla kaplanıyor
Biliyorum ki artık kimse sana zarar veremez
Tam bu mutluluğu yaşarken birileri dürtüp ayıltıyor beni
Bir kez daha normlara dönüyorum ve bir korku kaplıyor içimi
Gerçekliğinin korkusu sarıyor tüm hücrelerimi
Sahra’da ya da Taklamakan’da bir bedevi gibi
Seraplarınla gidermeye çalışırken susuzluğumu
Sen beni fark etmeden karşımda öylece duruyorsun
Bakışlarımı kaçırıp sessizce göz yumuyorum yanımdan geçip gitmene
Çünkü “Buradayım” desem bile gülerek geçip gitmenden korkuyorum
Bu yüzden her psikopat gibi kendi acizliğimde narsisleşiyorum
Ve aşkımı hak etmediğini düşünerek nefret ediyorum senden
Türlü türlü cinayet planları yapasım geliyor
Ama seni düşündüğüm anda yeniden aşkla doluyor evren
