Ben sende en çok gökyüzünü sevdim
Ayağıma kondurduğun tozpembe bulutları
Gözlerinin içinde parıldayan o en güzel yıldızları sevdim
Gidişin günbatımım oldu; seher vaktini bekledim
Ve sen sensizliğimde en zifiri karanlığı yaşarken çıkıp geldin
Gelişinle göz kırptı güneş ufuktan
Sıcacık oldu seninle içimin her zerresi
Gökyüzü bile kıskandı sende sevdiklerimi
Kara bulutlarını toplayıp sağanaklarını yağdırdı üzerime
Sırılsıklam oldum; ama yağan sağanakla değil senin varlığınla
Kızıp gürledi bu duruma gökyüzü
Şimşeklerini çakıp yıldırımlar yolladı yeryüzüne
Onlar bile güçsüzleşti içimdeki seni görünce
En Soğuk kar fırtınasında bile üşümedim sensizlikte üşüdüğüm kadar
Ve ağustosun en sıcağı bile dokunmadı içime hiç senin gibi
Güneş; sen varken parlak, sen varken sıcak
Yokluğunda yıldızlar sönük ve iki misli uzak
Gökyüzü en çok seninle güzel; en çok sende güzel
İşte bu yüzden; ben sende en çok gökyüzünü sevdim
